Op zijn nieuwe album zingt Jeangu Macrooy over zoeken naar geluk: ‘Je kunt succesvol maar ongelukkig zijn’

Elf jaar na zijn komst uit Suriname begint musicalster en popmuzikant Jeangu Macrooy opnieuw: zijn relatie is voorbij en er ligt een nieuw album, Young, Awkward & Lonely. Macrooy zingt over afscheid, herontdekking en het leren leven met stilte.

Hij voelt zich niet langer onsterfelijk. Als kersverse twintiger kwam Jeangu Macrooy vanuit Suriname naar Nederland en dacht volwassen en onoverwinnelijk te zijn. ‘Dat bleek niet zo. Ik moest nog helemaal beginnen. Ik kwam net uit de kast en moest m’n eerste relaties nog ervaren’, vertelt de singer-songwriter, glimlachend naar zijn decafé havercappuccino in de bakkerij van een Amsterdams hotel.

Inmiddels is hij 31, zijn relatie van acht jaar is voorbij en hij staat, net als elf jaar geleden, aan het begin van een nieuw hoofdstuk. ‘Ik woon voor het eerst alleen’, zegt hij. ‘Ik ging van mijn ouderlijk huis naar een studentenhuis en ging daarna meteen samenwonen. Ik ben nu pas echt op mezelf aangewezen. Het is best rustgevend.’

Dat alleen-zijn voelt op een vreemde manier vertrouwd. In 2014 liet hij zijn muzikale tweelingbroer Xillan achter in Suriname om in Nederland een leven op te bouwen. Een pijnlijke beslissing, maar het bracht hem veel: van tweemaal het Eurovisie Songfestival tot hoofdrollen in grote theaterproducties. ‘Toen ik naar Nederland kwam, sprong ik in het diepe. Nu voelt het weer zo.’

Tussen theater en pop

Ook artistiek is Macrooy in beweging. De afgelopen jaren ruilde hij popzalen in voor theaters, eerst in Jesus Christ Superstar en daarna als Orpheus in het bejubelde Hadestown. ‘Macrooy is met zijn hemelse stem een ontwapenend naïeve en oprechte Orpheus,’ schreef de Volkskrant.

Maar musical is hard werken: acht shows per week, maandenlang. ‘Theater is topsport’, verzucht Macrooy. ‘Ik heb echt respect voor mensen die dit dag in, dag uit doen. Er is geen andere sector in de muziekwereld waar zo hard wordt gewerkt. In popmuziek werkt het anders: hoe groter je wordt, hoe minder je speelt. Anouk doet misschien drie keer de Ziggo Dome en een paar festivals, en als ze wil, is ze dan klaar.’

Het zijn twee verschillende werelden: de ene vraagt discipline en een afgebakende rol, de andere roept juist om vrijheid en eigen expressie. Voor Macrooy kan het prima naast elkaar bestaan. Soms lijkt het alsof de muziekindustrie wil dat hij kiest tussen de twee, maar dat weigert hij. ‘Dan vraagt een journalist: ‘Zit ik hier met een musicalster of een popmuzikant?’ Ik zeg dan: met allebei. Ook binnen de muziek leek het alsof ik een genre moest kiezen – dat heb ik altijd wel frustrerend gevonden.’

Zijn eerste album, High on You uit 2017, zat vol soul, maar Macrooy wilde niet steeds hetzelfde album blijven maken. ‘Ik wil elke keer weer volgen waar mijn inspiratie me naartoe leidt. Een artiest als Beyoncé inspireert me daarin. Fuck genres. Ik heb mezelf altijd als een popartiest gezien, omdat het me de vrijheid geeft om een kameleon te zijn – de ene keer een beetje soul, dan rock of elektronisch. Pop draait voor mij om innovatie: hoe meer invloeden je mengt, hoe spannender het wordt.’

Geluk vormgeven

In de aanloop naar zijn relatiebreuk schreef Macrooy het grootste deel van Young, Awkward & Lonely, zijn vierde plaat. Het is geen klassiek break-upalbum, zegt hij, maar er zit wel verdriet in – van het soort dat zich niet laat verhullen door metaforen, want hij heeft zijn hart op zijn tong.

Macrooy, met zijn karakteristieke dreadlocks, praat zacht, bedachtzaam, alsof hij elke zin eerst voorproeft: ‘Sommige nummers begreep ik pas achteraf’, zegt de zanger. ‘Tijdens het schrijven kwam er onbewust een waarheid naar buiten.’

In Something Better bijvoorbeeld. Daar proef je in de tekst al iets terug van het einde van zijn relatie, terwijl het nog niet voorbij was: ‘Stitch yourself back up a hundred times/ And a hundred more’. Of A Scorpio’s Blues, over een ‘is dit alles’-gevoel en de behoefte aan meer diepgang.

En neem Happier, een ironisch zelfportret van de dertiger die dacht dat geluk te plannen was. ‘I thought I would be happier by now’, zingt Macrooy. ‘Je denkt als twintiger: als je eenmaal 30 bent, heb je een carrière, een relatie, een huis en geld – en dus ben je dan gelukkig.

‘Maar nu ik 30-plus ben, merk ik dat geluk niet zo eenvoudig is. Je kunt heel succesvol zijn, maar alsnog ongelukkig. Ik ben nu mijn eigen vorm van geluk aan het vinden – ook al heb ik geen relatie, woon ik weer alleen en voldoe ik dus niet aan het plaatje dat ik als twintiger voor me zag. Meditatie helpt – stilstaan en rust. Ik voel nu een ontspanning die ik in twee jaar niet heb gevoeld.’

Queer anthem

Wie alleen de titel hoort, verwacht misschien een somber album, maar Young, Awkward & Lonely zit vol leven, lol en zelfspot. Zoals in Independent Girls & Nasty Evil Gays, een satirische protestsong tegen seksistische en homofobe mensen die onverwacht uitgroeide tot een klein queer anthem.

Hij wil queer mensen aanmoedigen om nog meer zichzelf te zijn. ‘Ik ben blij dat het de mensen bereikt voor wie het bedoeld is’, zegt hij. Lacht: ‘Al denk ik niet dat het de mensen bereikt over wie het gáát. Maar ik ben blij dat het resoneert. Dat mensen dachten: dit hadden we even nodig.’

Het nummer laat de andere kant van Macrooy zien: scherp, speels en schaamteloos eerlijk. Soms in dezelfde adem waarin hij over liefde en verlies zingt. Maar de melancholie keert altijd terug, zij het in mildere vorm. ‘Ik hoop dat ik nog wel nummers kan schrijven als ik honderd procent gelukkig ben’, zegt hij. Hij glimlacht. ‘Maar ben je dat ooit echt?’

This article was published in de Volkskrant.