‘Leon ís het genre’

Hij zocht erkenning bij de r&b-gemeenschap, maar vond vooral eenzaamheid op de ladder van succes. Leon Bridges, volgens velen de erfgenaam van Sam Cooke en Otis Redding, lijkt met zijn retrosound en outfits een muzikale reïncarnatie van een vervlogen tijdperk. Met zijn nieuwste album Leon keert hij terug naar de kern. Zijn kern. Het is een reflectie van Bridges’ zoektocht naar eenvoud, terug naar Fort Worth, waar hij niet de legendarische Leon hoeft te zijn – maar ‘gewoon’ Todd.

Er zijn maar weinig artiesten die hun muziek zo letterlijk belichamen als Leon Bridges. De normaal gesproken zelfverzekerde Texaan lijkt met zijn flamboyante pakken en hoofdversiersels de jaren zestig niet alleen te zingen, maar ook te dragen – en dat op z’n 35ste. Alleen vandaag even niet. Vandaag tuurt Bridges me verlegen lachend aan vanonder de rand van een hoedje en denkt hij soms zo lang na over z’n antwoorden, dat je bijna kunt horen hoe zijn gedachten tegen elkaar schuren, zoekend naar grip. “Ik ben in m’n werkmodus”, zo begint hij ons interview. Dit is een ingetogen versie van Todd Michael ‘Leon’ Bridges, die wereldwijd doorbrak met debuutsingle Coming Home in 2015 en in de jaren daarna door de grootste concertzalen paradeerde. Zijn gelijknamige debuutplaat werd genomineerd voor een Grammy Award voor het beste r&b-album en z’n populariteit groeide zo rap dat Bridges in korte tijd nog twee albums kon maken: Good Thing (2018) en Gold-Diggers Sound (2021). Allebei verdienden ze dezelfde nominatie en daarin schuilt iets interessants. Want hoewel het er dik inzit dat nieuwkomer Leon hetzelfde label opgeplakt krijgt, heeft Bridges voor dit album heel bewust gekozen voor een andere koers.

“Mijn aanpak bij Leon was zeer zelfverzekerd, want ik denk dat mijn fans direct zullen begrijpen waarom ik deze richting ben opgegaan. Het is een soort verbetering van al mijn eerdere projecten. Ik ben altijd onder de loep genomen vanwege mijn veranderende sound; mensen werden verliefd op mijn sixties r&b-stijl toen ik begon. Wat ik hiermee overigens wil laten zien, is dat deze muziek nog steeds geworteld is in soul, maar ook de grenzen verlegt. Ik kan soulvolle muziek maken zonder vast te zitten in het retrovakje, terwijl diezelfde muziek nog steeds gevoel heeft, eerlijk is en transparant”, legt Bridges uit. Hij doet zichzelf daarmee tekort, want ook Gold-Diggers Sound bevatte een flinke dosis soul en eerlijkheid, gestoken in een kleurrijk r&b-jasje. Het leverde hem niet het respect op waar hij zo op had gehoopt. Hij ontwijkt mijn blik even en lacht verontschuldigend wanneer hij zichzelf onderbreekt omdat hij zijn gedachten kwijt is. Licht aangedaan vertelt de zanger: “Ik wilde heel graag erkenning van de r&b-gemeenschap, maar experimenteerde tegelijkertijd met muziek die mij als artiest echt inspireerde. Het viel helaas in dovemansoren. Ik bedacht toen het idee: ‘Leon ís het genre’. Wanneer je kijkt naar artiesten als Adele en Beyoncé zie je dat zij echt hun eigen, unieke geluid hebben en daarin enorm succesvol zijn. Ik wil altijd losstaan van alles, met mijn hart als leidraad.”

Coming Home 2.0

Dovemansoren? Bridges legt de lat wel hoog voor zichzelf, alsof hij zich door een doolhof beweegt waarvan hij zelf de plattegrond heeft vernietigd. De mensen vonden het geweldig, maar z’n trouwste fans verlangden toch terug naar die organische sound waarmee Bridges zulke hoge ogen gooide ten tijde van Coming Home. En hoe stoer hij – los van dit interview – ook overkomt, de mening van zijn fans telt zwaar. “Ik moest terug naar de kern, waar mensen voor het eerst verliefd op me werden. Geen ‘Coming Home 2.0’, maar de muziek weer laten ademen in haar pure eenvoud.” Opmerkelijk is dat Bridges zijn vierde album naar zichzelf vernoemt. Wanneer artiesten later in hun carrière kiezen voor een titelloos album, markeert dat meestal een sleutelmoment, een heruitvinding of een dieper persoonlijk statement. Zo bracht de vrouw die hij zo bewondert, Beyoncé, in 2013 haar vijfde album titelloos uit, ver gevorderd in haar carrière, wat een verschuiving symboliseerde naar een meer experimentele en intieme benadering van haar muziek. “Leon is een reflectie op het verleden, waar ik nu sta en waar ik hoop in de toekomst naartoe te gaan. Het is als een raam naar mijn meest authentieke zelf zonder alles prijs te geven.” Vooral dat laatste is belangrijk, want hoe diep hij ook gaat, de twijfel volgt altijd. “Elke keer dat ik mezelf kwetsbaar opstel in mijn muziek, word ik wakker met een emotionele kater. Dan denk ik: damn, heb ik nu weer te veel blootgegeven?!”

Terug naar Todd

Leon schijnt vooral een licht op het verleden van de zanger, waarbij hij ons meeneemt naar z’n thuisbasis Fort Worth, Texas. In Panther City wandelen we samen door de stad die hem grootmaakte en tegelijkertijd klein houdt. Met nostalgie in elke regel tekst (‘There was a girl/She lived on Pinky Street/Her name was Jaime/I used to drive by her house every day/That was my first taste of love’) laten de nummers zien hoe Bridges zijn gedachten door een storm van herinneringen heeft geloodst en er muziek van heeft gemaakt. In Simplify verlangt hij sterk naar het simpele leven van vroeger: ‘I wish I could go back/Simplify this life’. Een intrigerende regel tekst en de Noordster van het album: het inspireerde veel van de songs op Leon. Simplify gaat er in wezen om, met allerlei afleidingen en lawaai, terug te keren naar wat het meest betekenisvol is. “De muziek die ik hiervoor maakte, werd wat ingewikkeld qua productie, en ik wilde alles weer terugbrengen naar die eenvoud.” Maar het gaat ook om Bridges zelf. Hoewel hij in Nederland misschien nog rustig boodschappen zou kunnen doen, is het alweer een poos geleden dat de soulzanger heeft kunnen genieten van een kalm bestaan. “Hoe hoger je op de ladder van succes klimt, hoe moeilijker het is om terug te gaan. Ik probeer, te midden van al die chaos, momenten van rust te vinden. Die vind ik in Fort Worth. Het is de plek waar ik mijn toevlucht zoek, waar ik mijn verdediging kan laten zakken en gewoon... Todd kan zijn. Dat is echt verfrissend.” Hij lacht als ik hem vraag of hij het album niet liever Todd had willen noemen. “Ik heb het overwogen, maar Leon voelt passender. Lange tijd heb ik het gevoel gehad dat mijn sound niet echt werd gewaardeerd door sommige van mijn r&b-tegenhangers of zelfs in de hiphop-gemeenschap. Ik voelde me altijd een eenling in deze industrie en ik denk dat dit album laat zien dat ik mijn singulariteit omarm. Ik voel me het meest thuis bij het maken van dit soort muziek, met op de achtergrond Fort Worth en alles wat daarbij hoort.”

Hij werkte hard om te komen waar hij nu is. Met vier albums op zak, drie Grammy-nominaties en ontelbare samenwerkingen met sterartiesten als Olivia Dean, Khruangbin, Miranda Lambert, John Mayer en Gary Clark Jr. is het lastig om voor te stellen dat Bridges tien jaar geleden nog als afwasser werkte en in de plaatselijke pub streed om de aandacht van muziekkenners. Bridges valt lang stil. “Waar ik nu ben in mijn leven is een zegen. Maar... er zijn momenten dat ik terug zou willen naar het normale leven. Hoe zou dat zijn? Ik vind het moeilijk om onder een vergrootglas te liggen, al heb ik geluk dat het minuscuul is in vergelijking met Beyoncé, haha.” Hij verschuilt z’n ogen weer even onder z’n hoedje om me vervolgens glimlachend recht aan te kijken: “Het grappige is: ik wilde helemaal nooit beroemd worden. Ik was een timide, verlegen kind. Ik had nooit verwacht dat muziek me hier zou brengen, maar ik ben enorm dankbaar.”

This interview was published in Lust For Life magazine.