De kracht van het ongemak

Je koopt een plaat, legt ‘m op je draaitafel en verwacht een geluidsreis die je transporteert naar een betere wereld. Meat Is Murder pakte het anders aan. Het tweede album van rockband The Smiths begint met een leraar die je een knietje geeft in je edele delen. En behandelt verder onderwerpen als kermisgeweld, jeugdtrauma’s, vleesetershaat en mensen die roken omdat ze niet meer willen leven. In 1985 vonden critici het album lastig. De toon was té boos, té moralistisch. Maar veertig jaar later klinkt Meat Is Murder akelig actueel. Alsof de band toen al wist waar wij nu pas de woorden voor vinden.

Meat Is Murder verscheen in 1985, middenin een wereld die op z’n tandvlees liep. Honger in Ethiopië, nucleaire dreiging vanuit Washington én Moskou, apartheid, Thatcher... Zelfs de ozonlaag had het opgegeven. The Smiths voegde daar een plaat aan toe die niets wilde verzachten. Ging het titelloze debuut van een jaar eerder nog vooral over liefde, seks en gebroken harten: zanger Morrissey vond het nu z’n verantwoordelijkheid om zijn mening te geven over onderwerpen als dierenleed en de dreiging van een kernoorlog. Vandaar ook dat Morrissey zichzelf grotendeels uit de teksten schreef: geen gekwelde binnenwereld meer, maar observaties van buitenaf in de derde persoon, bijna als een toeschouwer. In het jaar van zijn veertigste verjaardag is het de perfecte tijd om deze klassieke plaat nummer voor nummer te bekijken. Een wandelroute door het emotionele mijnenveld van 1985, met gitarist Johnny Marr en Morrissey als morele gidsen…

Keep on reading? This article was published in Lust For Life #153, you can buy it here.